Ik geloof dat we allemaal een unieke roeping hebben in ons leven. Onze roeping vertelt ons over wie we in de kern zijn, en wat we te doen hebben in de wereld.  

Mijn roeping luidt als volgt:

Ik ben een vriend die muren beslecht op weg naar heling

In onze dagelijkse omgang met elkaar is bijna altijd sprake van onderwerpen die niet besproken worden. Onderwerpen als verlies, pijn en rouw. Iedereen heeft met deze thema’s te maken, alleen we vertellen elkaar dat deze thema’s eigenlijk niet op de werkvloer thuishoren, maar thuis spreken we er ook liever niet (teveel) over.

Hiermee doen we elkaar tekort en gaan we niet echt met elkaar in verbinding. Hierdoor worden irritaties of conflicten vaak onnodig uitvergroot of juist genegeerd. We vinden het vaak spannend om het over moeilijke dingen te hebben. Ook raken we hiermee uit verbinding met onszelf, en daarmee met de ander.  

Ik begeleid mensen (in organisaties) om stappen te zetten daar waar verbinding niet vanzelfsprekend is en er muren zijn.

Hoe we pijn bij onszelf houden
Over dingen die moeilijk zijn praten we vaak liever niet. We houden onze pijn graag bij onszelf. Vaak omdat we anderen er niet mee lastig willen vallen. Ook zijn we voorzichtig omdat we ons niet te kwetsbaar op willen stellen.

Dit is begrijpelijk. Maar tegelijkertijd een probleem. Dat heeft te maken met het wereldbeeld dat achter dergelijke gedachten zit, en we daarmee in stand houden.

In dat wereldbeeld is er een scheiding tussen het dagelijkse leven en de pijn die dat leven op tijden met zich meebrengt. Deze twee gebieden brengen we bij voorkeur niet samen. Als de pijn te erg wordt, dan gaan we in coaching of in therapie. Maar dat houden we liefst gescheiden van onze dagelijkse omgang met elkaar.

Pijn echter hoort bij het leven
Net als groei. Hoe krachtig is het als pijn en groei met elkaar verbonden worden en dat we ervaren dat pijn en groei in elkaars verlengde (kunnen) liggen? En dat juist het delen van je eigen pijn met je omgeving – en de ander daartoe uitnodigen – enorm bijdraagt aan deze verbinding? Verbinding begint altijd bij jezelf. Ben je ècht in contact met jezelf? Met welke thema’s uit je (recente) verleden worstel je nog? Hoe geef je hier betekenis aan, welk verhaal vertel je jezelf hierover? En hoe is dit bepalend voor hoe je in je werk staat?

Zeker op ons werk hebben we het liever niet echt over persoonlijke thema’s, zeker niet als dit thema’s betreft waarbij we ons kwetsbaar voelen. We vertellen elkaar ook vaak op het werk dat we deze onderwerpen moeten vermijden. Dit vertellen gebeurt ook vaak impliciet: 

• ‘We werken hier hands-on, resultaatgericht’;
• ‘Laten we werk en privé gescheiden houden’;
• ‘Maar hoe voel jij je daarbij’ – met zo’n cynische ondertoon;
• …

Ons brein haat pijn…
Eigenlijk komt dit alles neer op het volgende: ons brein haat pijn. Ons brein probeert altijd onze pijn of die van de ander te vermijden of negeren. Daarom is onze primaire reactie ook altijd om weg te gaan en te blijven van de pijn. De pijn van ons gekwetst voelen door een collega, en ons daardoor weer het vijfjarig kind voelen dat werd afgewezen door onze moeder. Of de pijn van zorg over een ziek kind; zorg die we toch meenemen in ons werk, of we het willen of niet.

We hebben deze pijn als het ware weggestopt in het hokje van de therapieën. Pijn hebben is niet normaal en daar moet je het niet over hebben. En als de pijn te erg wordt gaan we in therapie.

…maar in de pijn zit ook heel veel leren
Waarom voel ik me gekwetst door deze collega? Heb ik dat eerder zo meegemaakt? Welk patroon zit hierin? Waar komt dit patroon vandaan? We zijn niet onze pijn, hoewel we dat wel vaak zo kunnen ervaren. Maar door het verwerken van onze pijn, kunnen we een stap zetten naar wie we werkelijk zijn.

Of: waarom reageert een team zo afwijzend op de nieuwe leidinggevende? Waarom wordt er in dit team altijd over elkaar gesproken en nooit met elkaar? Wat is er gebeurd in dit team? Welke pijn zit hier, bij de verschillende teamleden, die niet besproken is?