𝑰𝒌 𝒔𝒕𝒂 𝒐𝒑𝒆𝒏 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒇𝒆𝒆𝒅𝒃𝒂𝒄𝒌, 𝒐𝒎𝒅𝒂𝒕 𝒊𝒌 𝒉𝒆𝒕 𝒃𝒆𝒍𝒂𝒏𝒈𝒓𝒊𝒋𝒌 𝒗𝒊𝒏𝒅 𝒐𝒎 𝒗𝒂𝒏 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒕𝒆 𝒉𝒐𝒓𝒆𝒏 𝒉𝒐𝒆 𝒅𝒂𝒕𝒈𝒆𝒏𝒆 𝒘𝒂𝒕 𝒊𝒌 𝒅𝒐𝒆 𝒐𝒗𝒆𝒓𝒌𝒐𝒎𝒕. 𝑫𝒂𝒂𝒓𝒃𝒊𝒋 𝒏𝒐𝒅𝒊𝒈 𝒊𝒌 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒐𝒐𝒌 𝒂𝒄𝒕𝒊𝒆𝒇 𝒖𝒊𝒕 𝒐𝒎 𝒎𝒊𝒋 𝒇𝒆𝒆𝒅𝒃𝒂𝒄𝒌 𝒕𝒆 𝒈𝒆𝒗𝒆𝒏, 𝒆𝒏 𝒊𝒌 𝒈𝒂 𝒉𝒊𝒆𝒓 𝒈𝒓𝒂𝒂𝒈 𝒅𝒆 𝒅𝒊𝒂𝒍𝒐𝒐𝒈 𝒐𝒗𝒆𝒓 𝒂𝒂𝒏.

Als ik teams met een verandervraag begeleid, sta ik er bij het begin van het traject altijd uitvoerig bij stil dat veranderen ook altijd loslaten, verliezen en rouwen is. Veranderen vraagt erom dat je een nieuwe situatie omarmt, dat vraagt er ook om dat je afscheid neemt van de oude situatie.

Ik had een plan. Ooit. Ik wilde gepromoveerd zijn op mijn 30e en directeur zijn op mijn 40e. Klinkt als een goed plan, nietwaar? Het promoveren liep enige vertraging op, maar op mijn 34e was het zover. Directeur was ik wel op mijn 40e. Plan volbracht? – 𝘖𝘩 𝘯𝘦𝘦, 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘯𝘪𝘦𝘵.

Als (team)coach heb ik een wat complexe relatie met grenzen. Dat werd onlangs in een sessie weer heel duidelijk.

Het is donderdag 26 augustus, anderhalf jaar geleden. Ik rij rond elf uur in de avond naar huis van het ziekenhuis, waar ik mijn lief en ongeboren zoon achter heb moeten laten.

𝘐𝘬 𝘣𝘦𝘯 𝘣𝘢𝘯𝘨 ‘Waarvoor dan, Martijn?’ . Mijn eerlijke antwoord: ik ben bang om aan anderen te vertellen waar ik nu echt bang voor ben.

‘Red mij niet’, een prachtig lied van Maarten van Roozendaal (1962 – 2013). Ik luister het vaak en voel dan mee met de energie van de zanger. Doe je ding, geloof waarin je wilt geloven, maar laat mij erbuiten. Red mij niet!

Een paar maanden geleden was ik samen met mijn vader op de presentatie van een prachtig en noodzakelijk boek: Papa’s rouwen ook.

Sinds ik hier deelde dat ik mijn coachpraktijk start heb ik veel mooie reacties mogen ontvangen. Ook wordt mij gevraagd: ‘waarvoor kunnen mannen nu bij jou terecht?’

Zij was 16, ik was 17. We ontmoetten elkaar tijdens het uitgaan. Ik weet het nog als de dag van gisteren,

Vandaag stond ik voor een groep collega’s, die midden in de transitie zitten. Hierbij vertelde ik, aan de hand van de transitiecirkel, over een grote verandering die ik afgelopen jaar zelf doormaakte: het krijgen van een zoon en daarmee het worden van een vader.

Een paar dagen geleden sprak ik met mijn goede vriend Jakob van Wielink. Ik vertelde hem over Merlijn, over dat ik enorm geniet van het vaderschap, maar dat dit ook met zorgen komt die ik als pittig kan ervaren. De last die ik kan hebben als hij slecht slaapt of veel hoest. De trappetjes die ik dan afga in mijn hoofd: ‘zou er weer iets aan de hand zijn. Zou hij weer ziek zijn?’

De zwangerschap van mijn lief en de geboorte van onze zoon liepen niet helemaal van een leien dakje. En dan zeg ik het voorzichtig.

Tot voor een paar jaar terug heb ik jaren een terugkerende droom gehad. Ik droomde dat ik, uit vrije keuze, de middelbare school nog een keer deed. Dus dat ik alle zes jaren die ik daar gezeten heb nog een keer doormaakte. Aan de ene kant schaamde ik me in die droom voor die keuze

‘Martijn, wat houdt dat nou precies in? Secure Base leiderschap, of Secure Base coachen, waar je het zo vaak over hebt. Vertel daar eens wat meer over – want het klinkt zo vaag’