Vandaag stond ik voor een groep collega’s, die midden in de transitie zitten. Ik mag deze groep komende maanden als leercoach begeleiden op dit pad.

Deze dag stond onder ander in het teken van de kennismaking en het uitspreken van verwachtingen. Hierbij vertelde ik, aan de hand van de transitiecirkel, over een grote verandering die ik afgelopen jaar zelf doormaakte: het krijgen van een zoon en daarmee het worden van een vader.

Dat brengt vreugde en prachtige momenten. Maar ook zorgen en last. Afgelopen jaar heb ik dan ook afscheid moeten nemen, en moeten rouwen.

Afscheid nemen van mijn leven voordat ik vader was. Van de vrijheid die dit gaf. Van het feit dat ik voorheen gewoon een dag kon gaan fietsen en niet (of in ieder geval: veel minder) af hoefde te stemmen.

Ook heb ik afscheid moeten nemen van een relatief zorgeloos leven. Vader is betekent altijd ook je zorgen maken. Dat kwam soms hard binnen bij me.

Ik heb hierover moeten rouwen, om mijn vaderschap en daarmee mijn zoon Merlijn echt welkom te heten. Ik had en heb dit verdriet, deze pijn, onder ogen te zien. Daarbij moest ik ook mijn eigen schaamte hierover aankijken (want: hoezo heb je hier last van! Wilde je wel echt vader worden?!?)

Dat is nodig om ook echt ten volle te genieten van en betekenis te geven aan mijn rol als vader.

Dit deelde ik vandaag met de groep, omdat ik er heilig in geloof dat alle veranderingen in ons leven, alle transities, altijd gepaard gaan met een zekere mate van verlies. Ook op het werk. Veranderen is het nieuwe welkom heten en afscheid nemen van het oude. En ja, hier ook om kunnen en mogen rouwen. Hier de tijd voor mogen nemen en krijgen; van jezelf maar ook van je omgeving.

We slaan dit in organisaties vaak over, zo is mijn ervaring. Daarbij gebruiken we zinnen als : ‘de mensen willen niet mee, ze zitten vast’ of ‘de leidinggevenden luisteren niet naar ons’. Maar de realiteit is dat er dan bijna altijd onvoldoende aandacht is geweest voor het verlies dat geleden is. Door jezelf en/of door anderen.

We gaan met deze groep een betekenisvol verandertraject in. Daarbij heten we het nieuwe welkom en hebben aandacht voor het verlies. Wat een prachtige reis om bij te mogen zijn.