De zwangerschap van mijn lief en de geboorte van onze zoon liepen niet helemaal van een leien dakje. En dan zeg ik het voorzichtig. Na een al zware zwangerschap kreeg zij in week 33 een aantal complicaties. Dit leidde ertoe dat de bevalling ingeleid moest worden en mijn zoon, Merlijn, met iets meer dan 33 weken geboren werd.

Ook na de bevalling liep het niet zo voorspoedig met haar gezondheid. Er waren nog twee operaties en veel zorg nodig om mijn lief weer richting herstel te krijgen.

Veel zorg zeg ik. En veel zorgen, dat is ook wat dit hele verhaal mij heeft opgeleverd, naast uiteraard een prachtige zoon. Ik ben vader geworden van een gezonde en vrolijke zoon, maar – en dat begin ik me ook steeds meer te beseffen – ik ben in dit proces ook iets verloren en dat levert een wond op.

Ik ben het magische idee kwijtgeraakt dat mijn lief er altijd zal zijn en altijd gezond zal zijn. Anders gezegd: dat zij het altijd ‘zal doen’. Ik word geconfronteerd met het eenvoudige, maar ook overweldigende besef dat haar gezondheid en vitaliteit niet vanzelfsprekend zijn. Ik heb haar zeer, zeer ziek zien worden. Dat kan, om velerlei oorzaken, weer gebeuren en ook anders aflopen. Er kan een moment komen in mijn leven dat mijn lief het echt niet meer doet.

Deze gedachte vind ik heel confronterend. We zijn nog niet zo heel lang bij elkaar en onze relatie heeft voor mij vanaf het begin eigenlijk altijd iets magisch gehad. We pasten bij elkaar, het klopte en zo was het goed. We passen nog steeds bij elkaar, het klopt nog steeds, maar het is niet meer vanzelfsprekend altijd ‘goed’.

Ik ben iets verloren. Dit doet pijn en ik heb deze pijn aan te kijken. Dit merk ik bijvoorbeeld wanneer ik soms even niet wil horen dat mijn lief moe of niet lekker is. Ik heb dan de neiging om bij wijze van spreken mijn vingers in mijn oren te doen en heel hard ‘lalalalalala’ te roepen. Ik wil dat zij het gewoon doet. Ik wil dan terug naar de magie.

Elke relatie heeft deze magie nodig. Als ik bezig blijf met datgene wat ik zou kunnen verliezen en mezelf daardoor laat leiden, dan ga ik feitelijk uit verbinding. Niet alleen stop ik dan mijn vinger in mijn oren, maar ik sluit dan ook een vuist om mijn hart. De angst voor datgene wat kan gebeuren maak ik dan zelf tot realiteit.  

Ik wil mijn lief weer liefhebben alsof ik haar nooit zal verliezen, tegelijkertijd beseffend dat dit wel kán gebeuren. Dat is wat ik te doen heb en daarmee zal dit verlies geen verlies meer zijn, maar juist de vrucht van een wond.

Kortom: ik heb nog iets te doen.