Sinds ik hier deelde dat ik mijn coachpraktijk start heb ik veel mooie reacties mogen ontvangen. Ook wordt mij gevraagd: ‘waarvoor kunnen mannen nu bij jou terecht?’

‘Voor datgene wat jou bezig houdt’, zou mijn eerlijke antwoord zijn, maar het helpt natuurlijk om wat mogelijke voorbeelden uit te werken. Een thema dat voor mij bijvoorbeeld zeer actueel is, is het vaderschap. 

Zelf ben ik sinds anderhalf vader van een zoon, Merlijn. Het vaderschap brengt mij dagelijks grote vreugde en plezier. Tegelijkertijd heb ik ook van twee dingen afscheid moeten nemen toen ik vader werd en het heeft me even gekost om dat ten volle te begrijpen en accepteren.

Op de eerste plaats heb ik als vader afscheid moeten nemen van mijn ‘vrije’ leven. Wanneer je vader wordt draait je leven ineens niet meer om jou en is er altijd iemand die belangrijker is. Een ingrijpende verandering waaraan ikzelf echt heb moeten wennen. Dan denk ik aan die ‘goede oude tijd’ dat ik nog kon doen en laten wat ik wilde; en dat ik samen met mijn lief leuke dingen kon doen zonder dat we na hoeven denken over wat te doen met Merlijn.

Op hetzelfde moment dat ik zoiets denk, komt ook meteen schaamte op. Het voelt egoïstisch en ik heb hier dan een oordeel over. Ik ‘mag’ dit niet denken van mezelf want het is toch zo geweldig dat Merlijn er is en daar moet ik dan vooral en voortdurend ontzettend blij en gelukkig mee zijn.

Daarnaast betekent vader zijn ook zorgen hebben. Vanaf het moment dat je vader bent is er iets in de wereld (je kind) waar je maximale controle over zou willen hebben. Als vader wil je maximale controle hebben over de gezondheid en het geluk van je kind. Het is echter een harde waarheid dat de werkelijke controle die je hebt zeer beperkt is. De afgelopen tijd ben ik vaak en veel geconfronteerd met deze waarheid vanwege het feit dat Merlijn veel ziek is geweest tijdens zijn eerste anderhalf jaar. Ik heb me dus vaak en veel zorgen gemaakt en soms merkte ik dan dat mijn ‘emmertje zorgen’ vol was. Dan wilde ik even niet horen dat Merlijn koorts had, of iets anders. Ik wilde het even niet horen. Het emmertje was vol.

Ook hier schaamde ik me voor en veroordeelde ik mezelf. Beide voorbeelden zijn ook gevallen waar een groot taboe op rust. Want hoezo ben je (soms) niet blij met je vaderschap en hoezo wil je (soms) niet horen dat je kind ziek is?

Oordelen helpen niet. Het taboe (en daarmee het werkelijke gevoel) uit de weg gaan helpt zeker ook niet. Wat mij hielp in deze situaties was contact met andere mannen, andere vaders die zelf ervaren hadden waar ik op dat moment doorheen ging. Dit contact bracht mij een vorm van heling en troost die ook (echt waar!) mijn vriendin mij niet kon geven.

Vaderschap. Een van de mooiste dingen die je als man mee kan maken en tegelijkertijd ook een van de meest kwetsbare.

Hierom coach ik mannen. Mannen hebben mannen nodig.

Wees welkom man en vader!!