Martijn Van Lanen

Papa’s rouwen ook

07/03/2023

Lees verder

Een paar maanden geleden was ik samen met mijn vader op de presentatie van een prachtig en noodzakelijk boek: Papa’s rouwen ook. Een initiatief van de stichting Stichting Rouwkost

Twaalf verhalen van twaalf papa’s bij wie het ergste gebeurde: het verlies van een kind. Deze vaders stonden vanavond op het podium, met hun verhaal over hun verlies. Samen met mijn eigen vader was ik (met vele anderen) getuige van hun krachtige kwetsbaarheid..

Ook mijn vader kent verlies. Daar hadden we tijdens de autorit na afloop een mooi gesprek over. Bijvoorbeeld over zijn twee zusjes die in 1946 enkele maanden na de geboorte beiden stierven. Waar niet over gepraat werd want: net na de oorlog.

Zelf werd ik deze avond in het bijzonder geraakt door het verhaal van Robbie van Veen- van Tricht. Hij verloor zijn kind na acht weken zwangerschap en vertelt over dit verlies, dat ook een ambivalentie heeft. ‘Is het al echt een kindje en gaan we het een naam geven’? En over zijn twijfel of zijn rouw er wel mocht zijn in dit gezelschap ‘Ik heb me hier toch ook wel een vreemde eend in de bijt gevoeld’.

Hierbij denk ik terug aan die nacht in november 2020, toen mijn lief na een hele prille zwangerschap op het moment dat we net durfden te gaan hopen (‘zou het deze keer echt gelukt zijn?’) merkte dat het niet zo mocht zijn. Ik herken de ambivalentie en de twijfel die daarmee gepaard gaat. Robbie: dank voor je prachtige leiderschap. Dank dat je ruimte maakt voor alle vaders die een stilgeboren kind zijn verloren.

Papa’s rouwen ook. Hoe waar is dat. En papa’s hebben daarmee ook andere papa’s nodig. Wat mooi om te zien hoe deze twaalf papa’s elkaar vonden en daarmee een voorbeeld zijn voor alle papa’s.

Vader en zoon

𝐄𝐞𝐧 𝐥𝐢𝐞𝐝𝐣𝐞 𝐚𝐥𝐬 𝐬𝐞𝐜𝐮𝐫𝐞 𝐛𝐚𝐬𝐞?

Zoals alle jongetjes van bijna twee is Merlijn, mijn zoon, ook wel eens boos, verdrietig, driftig, moe of gewoon overstuur. Wat dan eigenlijk altijd helpt (ja echt) is dat ik het liedje 𝑹𝒖𝒏𝒂𝒘𝒂𝒚 van Del Shannon opzet en hem in mijn armen neem.
DSC_0281 filter

𝐉𝐞 𝐦𝐨𝐞𝐭 𝐭𝐞𝐠𝐞𝐧 𝐞𝐞𝐧 𝐬𝐭𝐨𝐨𝐭𝐣𝐞 𝐤𝐮𝐧𝐧𝐞𝐧!

Dit hoor je vaak zeggen, en bij voorkeur in de context van ‘veeleisende’ banen in een stressvolle omgeving. Bijvoorbeeld: ‘in politiek Den Haag moet je tegen een stootje kunnen’ of ‘als leidinggevende moet je tegen een stootje kunnen’.
Martijn van Lanen 12

𝐇𝐞𝐭 𝐰𝐨𝐫𝐝𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐦𝐚𝐤𝐤𝐞𝐥𝐢𝐣𝐤𝐞𝐫 

𝑰𝒌 𝒔𝒕𝒂 𝒐𝒑𝒆𝒏 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒇𝒆𝒆𝒅𝒃𝒂𝒄𝒌, 𝒐𝒎𝒅𝒂𝒕 𝒊𝒌 𝒉𝒆𝒕 𝒃𝒆𝒍𝒂𝒏𝒈𝒓𝒊𝒋𝒌 𝒗𝒊𝒏𝒅 𝒐𝒎 𝒗𝒂𝒏 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒕𝒆 𝒉𝒐𝒓𝒆𝒏 𝒉𝒐𝒆 𝒅𝒂𝒕𝒈𝒆𝒏𝒆 𝒘𝒂𝒕 𝒊𝒌 𝒅𝒐𝒆 𝒐𝒗𝒆𝒓𝒌𝒐𝒎𝒕. 𝑫𝒂𝒂𝒓𝒃𝒊𝒋 𝒏𝒐𝒅𝒊𝒈 𝒊𝒌 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒐𝒐𝒌 𝒂𝒄𝒕𝒊𝒆𝒇 𝒖𝒊𝒕 𝒐𝒎 𝒎𝒊𝒋 𝒇𝒆𝒆𝒅𝒃𝒂𝒄𝒌 𝒕𝒆 𝒈𝒆𝒗𝒆𝒏, 𝒆𝒏 𝒊𝒌 𝒈𝒂 𝒉𝒊𝒆𝒓 𝒈𝒓𝒂𝒂𝒈 𝒅𝒆 𝒅𝒊𝒂𝒍𝒐𝒐𝒈 𝒐𝒗𝒆𝒓 𝒂𝒂𝒏.
Labyrith

Ik heb verloren

Als ik teams met een verandervraag begeleid, sta ik er bij het begin van het traject altijd uitvoerig bij stil dat veranderen ook altijd loslaten, verliezen en rouwen is. Veranderen vraagt erom dat je een nieuwe situatie omarmt, dat vraagt er ook om dat je afscheid neemt van de oude situatie.
Pad

Te vroeg

Ik had een plan. Ooit. Ik wilde gepromoveerd zijn op mijn 30e en directeur zijn op mijn 40e. Klinkt als een goed plan, nietwaar? Het promoveren liep enige vertraging op, maar op mijn 34e was het zover. Directeur was ik wel op mijn 40e. Plan volbracht? – 𝘖𝘩 𝘯𝘦𝘦, 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘯𝘪𝘦𝘵.
Martijn van Lanen9

Grensoverschrijdend

Als (team)coach heb ik een wat complexe relatie met grenzen. Dat werd onlangs in een sessie weer heel duidelijk.