Een paar maanden geleden was ik samen met mijn vader op de presentatie van een prachtig en noodzakelijk boek: Papa’s rouwen ook. Een initiatief van de stichting Stichting Rouwkost

Twaalf verhalen van twaalf papa’s bij wie het ergste gebeurde: het verlies van een kind. Deze vaders stonden vanavond op het podium, met hun verhaal over hun verlies. Samen met mijn eigen vader was ik (met vele anderen) getuige van hun krachtige kwetsbaarheid..

Ook mijn vader kent verlies. Daar hadden we tijdens de autorit na afloop een mooi gesprek over. Bijvoorbeeld over zijn twee zusjes die in 1946 enkele maanden na de geboorte beiden stierven. Waar niet over gepraat werd want: net na de oorlog.

Zelf werd ik deze avond in het bijzonder geraakt door het verhaal van Robbie van Veen- van Tricht. Hij verloor zijn kind na acht weken zwangerschap en vertelt over dit verlies, dat ook een ambivalentie heeft. ‘Is het al echt een kindje en gaan we het een naam geven’? En over zijn twijfel of zijn rouw er wel mocht zijn in dit gezelschap ‘Ik heb me hier toch ook wel een vreemde eend in de bijt gevoeld’.

Hierbij denk ik terug aan die nacht in november 2020, toen mijn lief na een hele prille zwangerschap op het moment dat we net durfden te gaan hopen (‘zou het deze keer echt gelukt zijn?’) merkte dat het niet zo mocht zijn. Ik herken de ambivalentie en de twijfel die daarmee gepaard gaat. Robbie: dank voor je prachtige leiderschap. Dank dat je ruimte maakt voor alle vaders die een stilgeboren kind zijn verloren.

Papa’s rouwen ook. Hoe waar is dat. En papa’s hebben daarmee ook andere papa’s nodig. Wat mooi om te zien hoe deze twaalf papa’s elkaar vonden en daarmee een voorbeeld zijn voor alle papa’s.