Een paar maanden geleden was ik samen met mijn vader op de presentatie van een prachtig en noodzakelijk boek: Papa’s rouwen ook. Een initiatief van de stichting Stichting Rouwkost
Twaalf verhalen van twaalf papa’s bij wie het ergste gebeurde: het verlies van een kind. Deze vaders stonden vanavond op het podium, met hun verhaal over hun verlies. Samen met mijn eigen vader was ik (met vele anderen) getuige van hun krachtige kwetsbaarheid..
Ook mijn vader kent verlies. Daar hadden we tijdens de autorit na afloop een mooi gesprek over. Bijvoorbeeld over zijn twee zusjes die in 1946 enkele maanden na de geboorte beiden stierven. Waar niet over gepraat werd want: net na de oorlog.
Zelf werd ik deze avond in het bijzonder geraakt door het verhaal van Robbie van Veen- van Tricht. Hij verloor zijn kind na acht weken zwangerschap en vertelt over dit verlies, dat ook een ambivalentie heeft. ‘Is het al echt een kindje en gaan we het een naam geven’? En over zijn twijfel of zijn rouw er wel mocht zijn in dit gezelschap ‘Ik heb me hier toch ook wel een vreemde eend in de bijt gevoeld’.
Hierbij denk ik terug aan die nacht in november 2020, toen mijn lief na een hele prille zwangerschap op het moment dat we net durfden te gaan hopen (‘zou het deze keer echt gelukt zijn?’) merkte dat het niet zo mocht zijn. Ik herken de ambivalentie en de twijfel die daarmee gepaard gaat. Robbie: dank voor je prachtige leiderschap. Dank dat je ruimte maakt voor alle vaders die een stilgeboren kind zijn verloren.
Papa’s rouwen ook. Hoe waar is dat. En papa’s hebben daarmee ook andere papa’s nodig. Wat mooi om te zien hoe deze twaalf papa’s elkaar vonden en daarmee een voorbeeld zijn voor alle papa’s.

- 09/05/2023
𝐇𝐞𝐭 𝐰𝐨𝐫𝐝𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐦𝐚𝐤𝐤𝐞𝐥𝐢𝐣𝐤𝐞𝐫
𝑰𝒌 𝒔𝒕𝒂 𝒐𝒑𝒆𝒏 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒇𝒆𝒆𝒅𝒃𝒂𝒄𝒌, 𝒐𝒎𝒅𝒂𝒕 𝒊𝒌 𝒉𝒆𝒕 𝒃𝒆𝒍𝒂𝒏𝒈𝒓𝒊𝒋𝒌 𝒗𝒊𝒏𝒅 𝒐𝒎 𝒗𝒂𝒏 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒕𝒆 𝒉𝒐𝒓𝒆𝒏 𝒉𝒐𝒆 𝒅𝒂𝒕𝒈𝒆𝒏𝒆 𝒘𝒂𝒕 𝒊𝒌 𝒅𝒐𝒆 𝒐𝒗𝒆𝒓𝒌𝒐𝒎𝒕. 𝑫𝒂𝒂𝒓𝒃𝒊𝒋 𝒏𝒐𝒅𝒊𝒈 𝒊𝒌 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒐𝒐𝒌 𝒂𝒄𝒕𝒊𝒆𝒇 𝒖𝒊𝒕 𝒐𝒎 𝒎𝒊𝒋 𝒇𝒆𝒆𝒅𝒃𝒂𝒄𝒌 𝒕𝒆 𝒈𝒆𝒗𝒆𝒏, 𝒆𝒏 𝒊𝒌 𝒈𝒂 𝒉𝒊𝒆𝒓 𝒈𝒓𝒂𝒂𝒈 𝒅𝒆 𝒅𝒊𝒂𝒍𝒐𝒐𝒈 𝒐𝒗𝒆𝒓 𝒂𝒂𝒏.