Martijn Van Lanen

Ontnuchterend

25/10/2022

Lees verder

Een paar dagen geleden sprak ik met mijn goede vriend Jakob van Wielink. Ik vertelde hem over Merlijn, over dat ik enorm geniet van het vaderschap, maar dat dit ook met zorgen komt die ik als pittig kan ervaren. De last die ik kan hebben als hij slecht slaapt of veel hoest. De trappetjes die ik dan afga in mijn hoofd: ‘zou er weer iets aan de hand zijn. Zou hij weer ziek zijn?’

‘Wat is je grootste uitdaging hierbij’, vroeg hij me.

Hierop vertelde ik: ‘Dat ik moet leren omgaan met het besef dat mijn leven niet meer van mijzelf is.’ Merlijn komt altijd op de eerste plaats (met liefde en vol overtuiging!) en dat is voor mij, in alle eerlijkheid, even wennen. Ik was namelijk jarenlang gewend om mijn leven zelf in te richten, mijn tijd voor mezelf te hebben en hier zelf controle over te hebben.

‘Dat moet ontnuchterend zijn’, reageerde Jakob.

Ontnuchterend ja. Dat is het – en de woordkeuze was spot-on. Mijn leven zelf inrichten en hier controle over hebben: wat betekende dat nu precies als ik daarop terugkijk? Had ik daadwerkelijk ‘controle’ over wat ik kon doen, had ik echt beschikking over ‘mijn eigen tijd’?

Ik heb mijn strijd geleverd tegen velerlei verleidingen – en nog steeds. Daarbij denk ik aan mijn neiging tot cocoonen, series bingen en snoepen, maar ook aan andere gewoontes waar ik niet per se trots op was. Maar het verhaal dat ik mezelf vertelde was wel dat ik hiermee controle had over mijn eigen tijd en – vooral – dat deze controle heel belangrijk was voor mij. Terugkijkend realiseer ik me dat dit helemaal niet zo was – en juist dat is zo ontnuchterend.

Ik besef namelijk steeds meer dat deze controle veel minder belangrijk voor me is dan ik dacht. Het met heel je hart liefhebben van de ander, en zeker je eigen kind, is in extremis ook het vol overtuiging voortdurend oefenen met loslaten van controle.

Afgelopen jaar nam ik daarom afscheid van de overtuiging dat mijn tijd van mij is en dat ik deze zelf in moet kunnen richten om gelukkig te zijn. Met dit afscheid kwam ook een welkom. Ik heb Merlijn ruim een jaar geleden welkom geheten in dit leven. Deze week, naar aanleiding van dit korte maar betekenisvolle gesprek met Jakob, besef ik dat andersom ook geldt. Merlijn sterkt mij bij mijn ‘ontnuchtering’, heet mij welkom in mijn leven en daagt me uit om dit leven dit ten volle te leven.

Vader en zoon

𝐄𝐞𝐧 𝐥𝐢𝐞𝐝𝐣𝐞 𝐚𝐥𝐬 𝐬𝐞𝐜𝐮𝐫𝐞 𝐛𝐚𝐬𝐞?

Zoals alle jongetjes van bijna twee is Merlijn, mijn zoon, ook wel eens boos, verdrietig, driftig, moe of gewoon overstuur. Wat dan eigenlijk altijd helpt (ja echt) is dat ik het liedje 𝑹𝒖𝒏𝒂𝒘𝒂𝒚 van Del Shannon opzet en hem in mijn armen neem.
DSC_0281 filter

𝐉𝐞 𝐦𝐨𝐞𝐭 𝐭𝐞𝐠𝐞𝐧 𝐞𝐞𝐧 𝐬𝐭𝐨𝐨𝐭𝐣𝐞 𝐤𝐮𝐧𝐧𝐞𝐧!

Dit hoor je vaak zeggen, en bij voorkeur in de context van ‘veeleisende’ banen in een stressvolle omgeving. Bijvoorbeeld: ‘in politiek Den Haag moet je tegen een stootje kunnen’ of ‘als leidinggevende moet je tegen een stootje kunnen’.
Martijn van Lanen 12

𝐇𝐞𝐭 𝐰𝐨𝐫𝐝𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐦𝐚𝐤𝐤𝐞𝐥𝐢𝐣𝐤𝐞𝐫 

𝑰𝒌 𝒔𝒕𝒂 𝒐𝒑𝒆𝒏 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒇𝒆𝒆𝒅𝒃𝒂𝒄𝒌, 𝒐𝒎𝒅𝒂𝒕 𝒊𝒌 𝒉𝒆𝒕 𝒃𝒆𝒍𝒂𝒏𝒈𝒓𝒊𝒋𝒌 𝒗𝒊𝒏𝒅 𝒐𝒎 𝒗𝒂𝒏 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒕𝒆 𝒉𝒐𝒓𝒆𝒏 𝒉𝒐𝒆 𝒅𝒂𝒕𝒈𝒆𝒏𝒆 𝒘𝒂𝒕 𝒊𝒌 𝒅𝒐𝒆 𝒐𝒗𝒆𝒓𝒌𝒐𝒎𝒕. 𝑫𝒂𝒂𝒓𝒃𝒊𝒋 𝒏𝒐𝒅𝒊𝒈 𝒊𝒌 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒐𝒐𝒌 𝒂𝒄𝒕𝒊𝒆𝒇 𝒖𝒊𝒕 𝒐𝒎 𝒎𝒊𝒋 𝒇𝒆𝒆𝒅𝒃𝒂𝒄𝒌 𝒕𝒆 𝒈𝒆𝒗𝒆𝒏, 𝒆𝒏 𝒊𝒌 𝒈𝒂 𝒉𝒊𝒆𝒓 𝒈𝒓𝒂𝒂𝒈 𝒅𝒆 𝒅𝒊𝒂𝒍𝒐𝒐𝒈 𝒐𝒗𝒆𝒓 𝒂𝒂𝒏.
Labyrith

Ik heb verloren

Als ik teams met een verandervraag begeleid, sta ik er bij het begin van het traject altijd uitvoerig bij stil dat veranderen ook altijd loslaten, verliezen en rouwen is. Veranderen vraagt erom dat je een nieuwe situatie omarmt, dat vraagt er ook om dat je afscheid neemt van de oude situatie.
Pad

Te vroeg

Ik had een plan. Ooit. Ik wilde gepromoveerd zijn op mijn 30e en directeur zijn op mijn 40e. Klinkt als een goed plan, nietwaar? Het promoveren liep enige vertraging op, maar op mijn 34e was het zover. Directeur was ik wel op mijn 40e. Plan volbracht? – 𝘖𝘩 𝘯𝘦𝘦, 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘯𝘪𝘦𝘵.
Martijn van Lanen9

Grensoverschrijdend

Als (team)coach heb ik een wat complexe relatie met grenzen. Dat werd onlangs in een sessie weer heel duidelijk.