Een paar dagen geleden sprak ik met mijn goede vriend Jakob van Wielink. Ik vertelde hem over Merlijn, over dat ik enorm geniet van het vaderschap, maar dat dit ook met zorgen komt die ik als pittig kan ervaren. De last die ik kan hebben als hij slecht slaapt of veel hoest. De trappetjes die ik dan afga in mijn hoofd: ‘zou er weer iets aan de hand zijn. Zou hij weer ziek zijn?’

‘Wat is je grootste uitdaging hierbij’, vroeg hij me.

Hierop vertelde ik: ‘Dat ik moet leren omgaan met het besef dat mijn leven niet meer van mijzelf is.’ Merlijn komt altijd op de eerste plaats (met liefde en vol overtuiging!) en dat is voor mij, in alle eerlijkheid, even wennen. Ik was namelijk jarenlang gewend om mijn leven zelf in te richten, mijn tijd voor mezelf te hebben en hier zelf controle over te hebben.

‘Dat moet ontnuchterend zijn’, reageerde Jakob.

Ontnuchterend ja. Dat is het – en de woordkeuze was spot-on. Mijn leven zelf inrichten en hier controle over hebben: wat betekende dat nu precies als ik daarop terugkijk? Had ik daadwerkelijk ‘controle’ over wat ik kon doen, had ik echt beschikking over ‘mijn eigen tijd’?

Ik heb mijn strijd geleverd tegen velerlei verleidingen – en nog steeds. Daarbij denk ik aan mijn neiging tot cocoonen, series bingen en snoepen, maar ook aan andere gewoontes waar ik niet per se trots op was. Maar het verhaal dat ik mezelf vertelde was wel dat ik hiermee controle had over mijn eigen tijd en – vooral – dat deze controle heel belangrijk was voor mij. Terugkijkend realiseer ik me dat dit helemaal niet zo was – en juist dat is zo ontnuchterend.

Ik besef namelijk steeds meer dat deze controle veel minder belangrijk voor me is dan ik dacht. Het met heel je hart liefhebben van de ander, en zeker je eigen kind, is in extremis ook het vol overtuiging voortdurend oefenen met loslaten van controle.

Afgelopen jaar nam ik daarom afscheid van de overtuiging dat mijn tijd van mij is en dat ik deze zelf in moet kunnen richten om gelukkig te zijn. Met dit afscheid kwam ook een welkom. Ik heb Merlijn ruim een jaar geleden welkom geheten in dit leven. Deze week, naar aanleiding van dit korte maar betekenisvolle gesprek met Jakob, besef ik dat andersom ook geldt. Merlijn sterkt mij bij mijn ‘ontnuchtering’, heet mij welkom in mijn leven en daagt me uit om dit leven dit ten volle te leven.