Martijn Van Lanen

Keer terug, keer terug

03/10/2022

Lees verder

Tot voor een paar jaar terug heb ik jaren een terugkerende droom gehad. Ik droomde dat ik, uit vrije keuze, de middelbare school nog een keer deed. Dus dat ik alle zes jaren die ik daar gezeten heb nog een keer doormaakte.

Aan de ene kant schaamde ik me in die droom voor die keuze. Want: je hebt toch al het diploma? Waarom zou je dit alles nog een keer doen – terwijl het zoveel tijd kost?

Tegelijkertijd bracht het me enorme vreugde. Het was op zich fijn dat ik de lesstof (die mij sowieso goed afging) nog een keer mocht doen. Maar waar ik vooral vreugde aan beleefde: ik wist nu hoe ‘het werkte’. Hoe die dingen waar je op je 13e zo’n last van kan hebben er een dag later veel minder toe doen. Hoe je op een gegeven moment weer gelukkig kan zijn, ook als je eerste liefde niet beantwoord wordt. Dat het echt niet nodig is om steeds alert, bijdehand, slim en op je hoede te zijn.

Die dingen, waar ik op de middelbare school meer moeite mee had, die gingen me in deze dromen veel beter af. Juist omdat ik het allemaal al een keer had meegemaakt; al een keer geoefend had.

Deze terugkerende droom bleek een voorspellend karakter te hebben: Enkele jaren geleden ben ik zowel in mijn werk als privé ‘teruggekeerd’. Ik ben opgehouden met te denken dat het nodig is om mezelf voortdurend te bewijzen. Ik ben opgehouden met mezelf ervan te overtuigen dat ik als jongste van vier iets ‘in te halen’ heb. Ik ben opgehouden met mezelf voor te houden dat de beste manier om dit ‘inhalen’ vorm te geven was door op mijn 40e directeur te zijn.

Dat laatste is overigens gelukt (net zoals ik toentertijd mijn middelbare school met goede cijfers afsloot) maar ik had een stuk overgeslagen.

Want net zoals ik mezelf op mijn 13e kon vertellen dat een willekeurige opmerking over mij ging en ik hier vervolgens heel onzeker van werd: mezelf terugtrok of juist vol in de aanval ging, deed ik dat bijna 30 jaar later nog precies hetzelfde. Met een volwassen sausje, dat dan wel. Maar daarmee niet minder vermoeiend voor mezelf en potentieel (want als directeur heb je nu eenmaal impact) schadelijk.

Keer terug, keer terug

Ik keer terug, en doe wat ik toen oversloeg. Ik oefen en leer. Ik koos ervoor mijn rol als directeur te laten voor wat die was, en ‘opnieuw’ te starten. Opnieuw en tegelijkertijd op een hele andere wijze. Het brengt me dichter bij mijzelf, bij wie ik echt wil zijn en wat ik te doen heb in de wereld. En daarmee brengt het me ook dichter bij anderen. Het maakt me een betere partner en vriend; broer en zoon. Een betere collega. En, wellicht het belangrijkste: een betere vader.

Keer terug, keer terug. En dat zal ik blijven doen, waar nodig.

Keer terug, wat of wie je ook bent,
Keer terug
Afgodendienaar of aanbidder van het vuur,
Keer terug!
Want onze poort is niet de poort van wanhoop.
Al brak je een gelofte honderd maal,
Keer terug!

(Het gedicht is van Rumi, gehoord tijdens mijn opleiding bij Phoenix Opleidingen)

Martijn van Lanen 12

𝐇𝐞𝐭 𝐰𝐨𝐫𝐝𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐦𝐚𝐤𝐤𝐞𝐥𝐢𝐣𝐤𝐞𝐫 

𝑰𝒌 𝒔𝒕𝒂 𝒐𝒑𝒆𝒏 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒇𝒆𝒆𝒅𝒃𝒂𝒄𝒌, 𝒐𝒎𝒅𝒂𝒕 𝒊𝒌 𝒉𝒆𝒕 𝒃𝒆𝒍𝒂𝒏𝒈𝒓𝒊𝒋𝒌 𝒗𝒊𝒏𝒅 𝒐𝒎 𝒗𝒂𝒏 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒕𝒆 𝒉𝒐𝒓𝒆𝒏 𝒉𝒐𝒆 𝒅𝒂𝒕𝒈𝒆𝒏𝒆 𝒘𝒂𝒕 𝒊𝒌 𝒅𝒐𝒆 𝒐𝒗𝒆𝒓𝒌𝒐𝒎𝒕. 𝑫𝒂𝒂𝒓𝒃𝒊𝒋 𝒏𝒐𝒅𝒊𝒈 𝒊𝒌 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒐𝒐𝒌 𝒂𝒄𝒕𝒊𝒆𝒇 𝒖𝒊𝒕 𝒐𝒎 𝒎𝒊𝒋 𝒇𝒆𝒆𝒅𝒃𝒂𝒄𝒌 𝒕𝒆 𝒈𝒆𝒗𝒆𝒏, 𝒆𝒏 𝒊𝒌 𝒈𝒂 𝒉𝒊𝒆𝒓 𝒈𝒓𝒂𝒂𝒈 𝒅𝒆 𝒅𝒊𝒂𝒍𝒐𝒐𝒈 𝒐𝒗𝒆𝒓 𝒂𝒂𝒏.
Labyrith

Ik heb verloren

Als ik teams met een verandervraag begeleid, sta ik er bij het begin van het traject altijd uitvoerig bij stil dat veranderen ook altijd loslaten, verliezen en rouwen is. Veranderen vraagt erom dat je een nieuwe situatie omarmt, dat vraagt er ook om dat je afscheid neemt van de oude situatie.
Pad

Te vroeg

Ik had een plan. Ooit. Ik wilde gepromoveerd zijn op mijn 30e en directeur zijn op mijn 40e. Klinkt als een goed plan, nietwaar? Het promoveren liep enige vertraging op, maar op mijn 34e was het zover. Directeur was ik wel op mijn 40e. Plan volbracht? – 𝘖𝘩 𝘯𝘦𝘦, 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘯𝘪𝘦𝘵.
Martijn van Lanen9

Grensoverschrijdend

Als (team)coach heb ik een wat complexe relatie met grenzen. Dat werd onlangs in een sessie weer heel duidelijk.
Martijn van Lanen 10

Vaders hebben vaders nodig

Het is donderdag 26 augustus, anderhalf jaar geleden. Ik rij rond elf uur in de avond naar huis van het ziekenhuis, waar ik mijn lief en ongeboren zoon achter heb moeten laten.
Martijn van Lanen 11

Mannelijke angst

𝘐𝘬 𝘣𝘦𝘯 𝘣𝘢𝘯𝘨 ‘Waarvoor dan, Martijn?’ . Mijn eerlijke antwoord: ik ben bang om aan anderen te vertellen waar ik nu echt bang voor ben.