Martijn Van Lanen

Grensoverschrijdend

09/04/2023

Lees verder

Als (team)coach heb ik een wat complexe relatie met grenzen. Dat werd onlangs in een sessie weer heel duidelijk.

Het doet me beetje denken aan de algemene regel dat we elkaar geen pijn mogen doen. Daar hebben we met elkaar, terecht, een grens liggen. Tegelijkertijd laten we bijvoorbeeld een tandarts of een arts, in voorkomende gevallen en geproportioneerd, toe om bij ons over deze grens te gaan. Voor het grotere doel.

Als coach kom ik vaak dichtbij, soms letterlijk. Daarmee zoek ik zeer bewust ook grenzen op. En dat leidt soms tot afwerende reacties:

–         ‘Dit is toch geen therapie!?’
–         ‘Hier wil ik het nu niet over hebben!’
–         ‘Ben je weer aan het psychologiseren?!’

Waarom doe ik dit? Waarom zoek ik die grens op?

Volgens mij hebben we in werkelijkheid twee grenzen. Een binnenste grens, als het ware, die echt gaat over opmerkingen, gedrag en aanrakingen die grote inbreuk doen op onze (lichamelijke) integriteit en daarmee ook een traumatisch effect hebben. En, we hebben een buitenste grens. Dat is de grens waar we de meeste anderen liever buitenhouden omdat we het heel spannend kunnen vinden om echt tevoorschijn te komen.

Als coach werk ik in het gebied tussen deze twee grenzen. Soms op kousenvoeten, voorzichtig laverend. Soms bewust met een sprongetje. Maar altijd vanuit zorgvuldigheid en in verbinding met de ander.

Dan kan het gebeuren dat de ander je even uit dit gebied wil tikken. Omdat die ander hiermee geconfronteerd wordt met pijn, met datgene wat voor hem moeilijk en complex is. En ons brein haat pijn.  
Feitelijk komt het neer op de volgende kernvraag: ‘Ga je herhalen, of ga je herkansen?’ Ga je de pijn vermijden, blijf je weg bij waar het schuurt en wil je jouw coach daar ook niet hebben? Of ga je het aan, hoe spannend ook, omdat in jouw pijn ook zoveel leren kan zitten?

Ik ben coach. Vanuit de liefde voor dit vak, vanuit de verantwoordelijkheid die ik daarbij voel, èn vanuit de liefde voor diegene die voor mij staat, zoek ik grenzen op en ga ik er soms over. Omdat je de ander soms juist in de steek laat als je zijn of haar grens niet opzoekt. Omdat herkansen uiteindelijk veel meer oplevert dan herhalen.

Wat ben jij aan het herhalen in je leven? En wat zou je willen herkansen? Wees welkom, ik ga met je mee op zoek!

Vader en zoon

𝐄𝐞𝐧 𝐥𝐢𝐞𝐝𝐣𝐞 𝐚𝐥𝐬 𝐬𝐞𝐜𝐮𝐫𝐞 𝐛𝐚𝐬𝐞?

Zoals alle jongetjes van bijna twee is Merlijn, mijn zoon, ook wel eens boos, verdrietig, driftig, moe of gewoon overstuur. Wat dan eigenlijk altijd helpt (ja echt) is dat ik het liedje 𝑹𝒖𝒏𝒂𝒘𝒂𝒚 van Del Shannon opzet en hem in mijn armen neem.
DSC_0281 filter

𝐉𝐞 𝐦𝐨𝐞𝐭 𝐭𝐞𝐠𝐞𝐧 𝐞𝐞𝐧 𝐬𝐭𝐨𝐨𝐭𝐣𝐞 𝐤𝐮𝐧𝐧𝐞𝐧!

Dit hoor je vaak zeggen, en bij voorkeur in de context van ‘veeleisende’ banen in een stressvolle omgeving. Bijvoorbeeld: ‘in politiek Den Haag moet je tegen een stootje kunnen’ of ‘als leidinggevende moet je tegen een stootje kunnen’.
Martijn van Lanen 12

𝐇𝐞𝐭 𝐰𝐨𝐫𝐝𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐦𝐚𝐤𝐤𝐞𝐥𝐢𝐣𝐤𝐞𝐫 

𝑰𝒌 𝒔𝒕𝒂 𝒐𝒑𝒆𝒏 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒇𝒆𝒆𝒅𝒃𝒂𝒄𝒌, 𝒐𝒎𝒅𝒂𝒕 𝒊𝒌 𝒉𝒆𝒕 𝒃𝒆𝒍𝒂𝒏𝒈𝒓𝒊𝒋𝒌 𝒗𝒊𝒏𝒅 𝒐𝒎 𝒗𝒂𝒏 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒕𝒆 𝒉𝒐𝒓𝒆𝒏 𝒉𝒐𝒆 𝒅𝒂𝒕𝒈𝒆𝒏𝒆 𝒘𝒂𝒕 𝒊𝒌 𝒅𝒐𝒆 𝒐𝒗𝒆𝒓𝒌𝒐𝒎𝒕. 𝑫𝒂𝒂𝒓𝒃𝒊𝒋 𝒏𝒐𝒅𝒊𝒈 𝒊𝒌 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒐𝒐𝒌 𝒂𝒄𝒕𝒊𝒆𝒇 𝒖𝒊𝒕 𝒐𝒎 𝒎𝒊𝒋 𝒇𝒆𝒆𝒅𝒃𝒂𝒄𝒌 𝒕𝒆 𝒈𝒆𝒗𝒆𝒏, 𝒆𝒏 𝒊𝒌 𝒈𝒂 𝒉𝒊𝒆𝒓 𝒈𝒓𝒂𝒂𝒈 𝒅𝒆 𝒅𝒊𝒂𝒍𝒐𝒐𝒈 𝒐𝒗𝒆𝒓 𝒂𝒂𝒏.
Labyrith

Ik heb verloren

Als ik teams met een verandervraag begeleid, sta ik er bij het begin van het traject altijd uitvoerig bij stil dat veranderen ook altijd loslaten, verliezen en rouwen is. Veranderen vraagt erom dat je een nieuwe situatie omarmt, dat vraagt er ook om dat je afscheid neemt van de oude situatie.
Pad

Te vroeg

Ik had een plan. Ooit. Ik wilde gepromoveerd zijn op mijn 30e en directeur zijn op mijn 40e. Klinkt als een goed plan, nietwaar? Het promoveren liep enige vertraging op, maar op mijn 34e was het zover. Directeur was ik wel op mijn 40e. Plan volbracht? – 𝘖𝘩 𝘯𝘦𝘦, 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘯𝘪𝘦𝘵.
Martijn van Lanen9

Grensoverschrijdend

Als (team)coach heb ik een wat complexe relatie met grenzen. Dat werd onlangs in een sessie weer heel duidelijk.