Dit hoor je vaak zeggen, en bij voorkeur in de context van ‘veeleisende’ banen in een stressvolle omgeving. Bijvoorbeeld: ‘in politiek Den Haag moet je tegen een stootje kunnen’ of ‘als leidinggevende moet je tegen een stootje kunnen’.

𝐈𝐤 𝐯𝐢𝐧𝐝 𝐡𝐞𝐭 𝐠𝐫𝐨𝐭𝐞 𝐨𝐧𝐳𝐢𝐧.

Sterker nog: het is schadelijk hoe vaak we deze uitspraak horen en ook aan elkaar doorgeven.

Natuurlijk is het handig als je ‘tegen een stootje kan’. Het is ontzettend handig en zorgt ook voor rust in jezelf wanneer je niet bij iedere tegenslag, in welke vorm dan ook, bij de pakken neer gaat zitten. Alleen: dit geldt voor iedereen en overal. Dus wat bedoelen we nou specifiek als we zeggen dat je in bepaalde contexten ‘tegen een stootje’ moet kunnen?

Ik heb bezwaar tegen de vaak impliciete aannames die er achter deze uitspraak zitten. ‘Je moet tegen een stootje kunnen’ – met andere woorden: recht je rug, kin omhoog, borst vooruit en door! Laat vooral niet zien dat de ander je geraakt heeft, want dan zouden ze je wel eens zwak kunnen vinden.

Het doet me ook denken aan een mooie podcast van Elles Bindels, waarin ze vertelt hoe een leidinggevende van haar ooit tegen haar zei dat ze wat meer eelt op haar ziel moest kweken. Haar prachtige antwoord: 𝑰𝒌 𝒉𝒐𝒖 𝒎𝒊𝒋𝒏 𝒛𝒊𝒆𝒍 𝒈𝒓𝒂𝒂𝒈 𝒆𝒆𝒏 𝒃𝒆𝒆𝒕𝒋𝒆 𝒔𝒐𝒆𝒑𝒆𝒍

Ook hier weer de impliciete boodschap: laat vooral niet zien dat het je geraakt heeft. Prachtige beeldspraak overigens, die soepele ziel. Want als er iets goed tegen een stootje kan is het wel een soepele ziel.

Ik kan goed tegen een stootje. Tegelijkertijd: wanneer ik geraakt word door een stootje dan helpt het me om hier open over te zijn en mezelf kwetsbaar op te stellen naar de ander. Dat kan diegene zijn die het stootje uitdeelde, maar het kan ook fijn dat zijn om het (eerst) te delen met een ander. Ik hou mijn rug dus niet meer altijd recht, en dat is heel prettig, leerzaam en verbindend!

In een mooi gesprek dat ik onlangs had met Arco Kats vertel ik hier meer over. Nieuwsgierig geworden? Luister het dan hier terug:
https://lnkd.in/e8Pkg7bH